Тэма 3 Культура беларускіх зямель у IXст.-
першай палове XIIIст.
План
1.Увядзенне хрысціянства на беларускіх землях.
2. Культура. Вядомыя
дзеячы асветы Е.Полацкая, К.Тураўскі, К.Смаляціч.
1.Увядзенне хрысціянства на беларускіх землях.
					







Хрысціянства на Кіеўскую Русь
прыйшло з Візантыі. Першая царква была пабудавана ў Кіеве, відавочна, яшчэ ў ІХ
ст. Сучасніца Візантыйскага імператара Канстанціна Барвянароднага – руская
княгіня Вольга прыняла хрысціянства. А яе ўнук Уладзімір Святаслававіч у
988–989 гг. пачаў хрышчэнне Русі. Ён найперш знішчыў язычніцкіх багоў –
Дажбога, Стрыбога, Сімаргла, Макошу, Перуна. Па яго загаду Перуна прывязалі да
конскага хваста, пацягнулі да Дняпра, і слугі князя па дарозе білі яго
бізунамі. Потым вярхоўнага бога скінулі ў раку. Людзі, якія верылі ў свайго
бога, плакалі, беглі за ім. Насуперак чаканням чараўнікоў, гром не грымнуў,
маланкі ў Кіеў не ўдарылі. Князь Уладзімір застаўся жывы і быў здаровы многія
гады. Аднак, каб народ маўчаў, князь перад хрышчэннем аб’явіў: хто не прыйдзе
да Дняпра, вораг яму, Уладзіміру. Спрачацца з князем асмеліліся нямногія. Тыя
ж, хто не асмеліўся, прыйшлі раніцай да дняпроўскага берагу і па знаку прыбыўшага
разам з Уладзімірам мітрапаліта і пад пагрозаю бізуноў княжацкай дружыны
ўвайшлі ў ваду па шыю. Выйшлі з вады, атрымалі крыжык – і сталі хрысціянамі.
Забаранялася старая і ўводзілася новая абраднасць, падлягалі забыццю імёны
старых божышчаў; месцы паганскіх маленняў разбураліся.
Пасля знішчэння Перуна ў Кіеве,
належала перамагчы язычніцтва ў іншых землях. Па водным шляху адправіліся з
Кіева з місіяй хрысціянізацыі грэчаскія і балгарскія святары, а з імі дзядзька
князя Уладзіміра – Дабрыня з войскам. Маршрут іх пралягаў праз Полацкае княства
да Ноўгарада. Першым на іх шляху быў горад Тураў, дзе місіянерам аказалі
ўпартае супраціўленне. Пра крывавае хрышчэнне тураўцаў сведчыць легенда аб
чырвоных каменнях, якія быццам бы прыплылі па рацэ ў горад, у чым бясспрэчна
чуецца памяць пра разню, якую абрушыў на мясцовых язычнікаў Дабрыня. Пазней, як
паведамляе летапіс, людзі казалі, што Пуцята хрысціў агнём, а Дабрыня – мячом.
Калі з’явіліся першыя хрысціяне ў
Полацкай зямлі, сказаць цяжка. Паводле падання, ужо ў ІХ ст. тут былі
хрысціяне. Вядома, што землі Беларусі размяшчаліся на вялікім водным шляху “з
варагаў у грэкі”, па якім ішоў не толькі гандаль з Візантыяй, але і
распаўсюджвалася хрысціянская вера і культура. У 992 г. была створана Полацкая
епархія, у 1003 г. = Тураўская.
Хрысціянская вера не прыйшла на
беларускія землі як вера, усталяваная толькі гвалтам і насіллем, агнём ды
мячом. Праўда, была і барацьба паміж святарамі новай веры і чараўнікамі,
прыхільнікамі язычніцтва, але ўсё ж такі хрысціянскія погляды пераймаліся, як і
ўся культура, адносна мірным шляхам. Яны выціскалі з жыцця грамадства старыя,
язычніцкія погляды, часта зліваючыся з імі. Так, святы прарок Ілля стаў падобны
да Перуна. Язычніцтва ў асноўным заставалася бытавой рэлігіяй сялянства з яго
натуральнай гаспадаркай, патрыярхальным ладам жыцця, поўным залежнасці ад сіл
прыроды. Многія сяляне патаемна выконвалі язычніцкія абрады. Гарадское
супольнае жыццё, наадварот, схіляла да разумення і ўспрыняцця палажэнняў
хрысціянскай рэлігіі, яе сімволікі. Такім чынам, стваралася тое двухвер’е, якое
існавала на тэрыторыі Беларусі з даўнейшых часоў, існуе сёння і дазваляе
славянскаму язычніцтву мірна ўжывацца з усходнім і заходнім хрысціянствам.
Сёння ў памяці народа жывуць
розныя язычніцкія міфалагічныя ўяўленні аб існаванні “таго свету”, святкуюцца
“дзяды” і “радаўніца”, апавядаюцца гісторыі пра русалак, лесавікоў, чарцей,
ведьзьмаў. Працягваецца традыцыя паважлівых адносін да агню, у фальклоры
ўслаўляюцца сонца, месяц, зоркі, дрэвы, рэкі і г.д. Захоўваюцца некаторыя
язычніцкія абрады – гуканне вясны, купалле, валачобніцтва, юр’еўскія і траецкія
звычаі. Але ўсе яны страцілі цяпер сваю магічную сілу, сталі хутчэй за ўсё
гістарычнымі традыцыямі і абрадамі беларускага народа.
Вышэйшым узорам старажытнарускай
культуры з’яўляецца манументальная архітэктура. У Х–ХІІІ стст. у архітэктуры
Еўропы дамінаваў раманскі стыль. Грамадзянскія і культавыя раманскія пабудовы
вызначаліся масіўнасцю, суровай манументальнасцю і крапаснымі рысамі. У муроўцы
абавязкова ўжываўся часаны і прыродны камень, часам разам з цэглай. Рысы
раманскага стылю ёсць у многіх помніках беларускага дойлідства.
З прыняццем хрысціянства бярэ
пачатак каменна-цаглянае будаўніцтва, узвядзенне манументальных культавых
пабудоў. На пачатковым этапе рускія дойліды пераймалі візантыйскія
архітэктурныя формы, потым іх пераасэнсавалі ў адпаведнасці са сваімі
мастацкімі густамі, традыцыямі.
Будаўніцтву сабораў на Русі
надавалася дзяржаўнае і палітычнае значэнне. Цэрквы былі не толькі культавымі
ўстановамі, але і важнейшымі цэнтрамі інфармацыі аб палітычных, рэлігійных і
грамадскіх справах і падзеях. У іх захоўваліся казна, бібліятэкі, архівы. Каля
сцен цэркваў праходзілі сходы гараджан. Пры храмах і манастырах навучалі
грамаце, тут пісаліся славутыя рускія летапісы.
У сярэдзіне ХІ ст. у Полацку,
следам за Кіевам і Ноўгарадам, быў пабудаваны старажытнейшы з вядомых на
тэрыторыі Беларусі мураваны Сафійскі сабор (Сафія – гэта ўвасабленне Слова
Божага, другога твару Троіцы). Ён меў шмат агульнага з наўгародскай Сафіяй.
Будаўнічым матэрыялам была плітачная цэгла і брукаваны камень. План храма
адрозніваецца строгай сіметрыяй. Унутраная прастора падзялялася 16 слупамі на
пяць ўздоўжных нефаў1. Пасярэдзіне будынка змяшчаўся галоўны купал, вакол якога
групавалася яшчэ 4 меньшых. Сцены ўнутры сабора былі распісаны фрэскамі і
ўпрыгожаны мазаікай. Сабор неаднаразова перабудоўваўся, апошні раз – у XVIII
ст. у стылі віленскага барока.
У XII ст. у Віцебску была
пабудавана Благавешчанская царква, якая моцна пацярпела ў гады Вялікай Айчыннай
вайны і канчаткова разбурана ў 1961 г. Храм аднаапсідны2, трохнефавы,
шасціслупавы, нагадвае заходнееўрапейскія базілікі1. Царква мела багаты
фрэскавы роспіс: фігуры святых, ілюстрацыі да біблейскіх сказанняў. Не
выключана, што грэчаскіх майстроў-будаўнікоў храма прывезлі з сабой полацкія
князі, калі вярталіся ў 1140 г. з візантыйскай ссылкі.
У сярэдзіне ХІІ ст. у Полацку быў
пабудаваны Спаса-Праабражэнскі (Спаса-Ефрасіннеўскі) сабор, які захаваўся амаль
цалкам. Храм лічыцца вяршыняй полацкай архітэктуры. Ён уяўляе сабой
вежападобны, выцягнуты ў плане шасціслупавы будынак з адной паўкруглай апсідай.
У прыгарадзе Полацка – Бельчыцах, якія магчыма былі загараднай рэзідэнцыяй
полацкіх князёў, у ХІІ–ХІІІ стст. былі пабудаваны Вялікі сабор, Пятніцкая і
Барысаглебская цэрквы, а таксама Манастырскі дом, які меў выцягнутую форму і
акрамя ўсходняй апсіды яшчэ два адкрытыя ўнутр паўкруглыя выступы (конхі).
Падобныя тыпы храмаў (трыконхі) былі распаўсюджаны на Балканах і Афоне.
З пабудоў ХІІ ст. трэба адзначыць
трохапсідную, чатырохслуповую Барысаглебскую царкву ў Новагародку (на рэштках
старажытнай мураванай пабудовы ў ХVI ст. узведзена новая) і царкву ў Тураве,
якая была пабудавана з плінфы спосабам роўнаслойнай муроўкі на растворы з
дамешкай цамянкі (дробна тоўчанай цэглы). У 1949 г. у раскопках Мінскага
Замчышча знойдзены падмурак старажытнай каменнай царквы, якая па невядомых
прычынах не была дабудавана.
Яскравай і самабытнай з’яўлялася
гродзенская архітэктурная школа. У ХІІ ст. былі пабудаваны царква Барыса і
Глеба на Каложы на ўскраіне старажытнага Гродна, Крэпасныя вежы, Ніжнаяя царква
на тэрыторыі гродзенскага дзядзінца, гродзенская Прачысценская царква, а
таксама храм, заложаны на Ваўкавыскім Замчышчы. Спалучэнне чырвонага фону
цаглянай кладкі з умураванымі разнакаляровымі керамічнымі маёлікавымі пліткамі
і паліраванымі камянямі надавалі архітэктурным ансамблям маляўнічасць і
непаўторнасць. Для паляпшэння акустыкі ў сцены ўмуроўвалі збаны-галаснікі.
У ХІІІ ст. у манументальным
будаўніцтве пачынаюць пераважаць абарончыя збудаванні, што звязана з
узмацненнем ваеннай пагрозы з боку крыжакоў і татар. У апошняй чвэрці ХІІІ ст.
у Камянцы (каля Брэста) была ўзведзена 30-метровая вежа абарончага значэння –
Белая вежа, якая захавалася да нашага часу. Круглая ў плане, яна мае пяць
ярусаў з байніцамі на кожным з іх. Маюцца звесткі пра тое, што такія ж вежы
былі ў Гродне, Тураве і, магчыма, у Полацку.
Вывад: Увядзенне хрысціянства на
тэрыторыі беларусі прыйшла адносна мірна і язычніцтва пачал суіснаваць з 
хрысціянствам, што весьма падзейнічала на далейшае развіцце у культурным і
грамадскім плане. Так как хрысціянства прыйшло з Візантыі, то яно унесла
апрыдзеленны атпечатак візантыйскай культуры у культуру беларускіх зямель.
Пачалось будаўніцтва будынкаў у новым для беларускіх зямель стыле. Цэрквы сталі
цэнтрам культурнага жыцця і адукацыі. 
2. Культура. Вядомыя дзеячы асветы Е.Полацкая, К.Тураўскі,
К.Смаляціч.
Састаўной часткай культуры
беларускіх зямель з’яўлялася вусная народная творчасць: песні, быліны, легенды,
прымаўкі, казкі, плачы-галашэнні, загадкі. Глыбокімі і каларытнымі былі
песенныя цыклы, якія выконваліся на вяселлях, пахаваннях і каляндарных святах.
Усе гістарычныя быліны прасякнуты пачуццём патрыятызму, гордасці за сваіх
герояў, клопатам аб лёсе ўсіх рускіх зямель. У былінах полацкі князь Усяслаў
Брачыслававіч паказваецца храбрым і справядлівым воінам, здольным да
пераўвасаблення то ў ляснога сокала, то ў шэрага ваўка, то ў гнядога тура.
Некаторыя народныя паданні пазней былі ўнесены ў летапіс. Такім паданнем,
напэўна, было апавяданне пра лёс гордай палачанкі Рагнеды.
З хрысціянствам звязана ўвядзенне
і пашырэнне пісьменнасці. З’явіліся богаслужэбныя кнігі, перакладная
літаратура, філасофскія трактаты. З грэчаскай мовы запазычаліся некаторыя словы
(напрыклад “тетрадь”, “лампа”), рускім людзям даваліся грэчаскія імёны –
Андрэй, Аляксандр, Георгій, Соф’я. Русь пераймала грэчаскія кнігі, многія з
якіх перакладаліся на рускую мову. Былі сярод іх сачыненні пра стварэнне свету,
пра біблейскіх герояў, аб рымскіх палкаводцах, “жыцці святых” і г.д.
У адрозненне ад каталіцкіх краін
Захаду ў культуры і справаводстве Русі прымянялася родная мова. Разам з
перакладнымі кнігамі з’яўляюцца і арыгінальныя сачыненні, у тым ліку рускія
летапісы. Маюцца звесткі аб тым, што летапісанне вялося ў Полацку, Тураве,
Новагародку.
Вакол царквы і манастыроў
групаваліся адукаваныя людзі, у іх ці пры іх існавалі школы, пісаліся і
перапісваліся кнігі, збіраліся бібліятэкі. Узорамі старажытных рукапісных кніг,
знойдзеных на тэрыторыі Беларусі, з’яўляюцца: вядомае Тураўскае Евангелле (ХІ
ст.), Рэймскае Евангелле (ХІ ст. – названае так па месцу знаходжання ў
муніцыпальнай бібліятэцы г. Рэймса ў Германіі), служэбнік Валаама Худынскага
(канец ХІІ – пачатак ХІІІ стст.), Аршанскае Евангелле (ХІІІ ст.) і некаторыя
іншыя. Асноўная частка старых рукапісных кніг загінула ў пажарах, была
разрабаваная ў перыяд міжусобных войнаў. Шмат помнікаў старажытнай культуры, у
тым ліку кніг, было знішчана пазней езуітамі і іншымі каталіцкімі манаскімі
ордэнамі.
З прадстаўнікоў кніжнай асветы
старажытнага перыяду нашай гісторыі мы павінны адзначыць: у Смаленску –
Клімента Смаляціча, у Тураве – Кірылу Тураўскага, у Полацку – князёўну
Прадславу-Ефрасінню.
Клімент Смаляціч жыў у 1 палове
ХІІ ст. Як паведамляе летапіс, гэта быў кніжнік, раўні якому не было на ўсёй
Русі. Жыў ён у манастыры, але больш быў вучоным, як манахам. У яго келлі побач
з кніігамі Святога Пісьма можна было знайсці і кнігі айцоў царквы (так звалі
багасловаў, якія сфарміравалі дагматыку, правілы богаслужэння, законы
ўнутранага жыцця). З іх ён атрымліваў звесткі пра антычных аўтараў: Гамера,
Платона, Арыстоцеля. Паводле звестак, дайшоўшых да нас, Клімент напісаў шмат
кніг, казанняў (пропаведзяў), пасланняў, тлумачэнняў. З усіх гэтых матэрыялаў
да нашага часу дайшло толькі адно пасланне, напісанае Кліментам смаленскаму
святару Фаме. Клімент Смаляціч з 1147 па 1154 гг. з’яўляўся мітрапалітам
Кіеўскім.
Кірыла Тураўскі – другі
прадстаўнік асветы ХІІ ст. – паходзіў з сям’і заможных гараджан. Вучылі яго
грэкі. Потым ён стаў манахам. Калі вызвалілася епіскапская кафедра ў Тураве,
яго абралі епіскапам. Праваслаўная царква прылучыла Кірылу Тураўскага да ліку
святых. Гэта быў не толькі кабінетны вучоны, але і выдатны царкоўны аратар. Імя
яго сустракаем у агульных курсах рускай літаратуры старажытнага перыяду.
Прамовы Кірылы ўяўляюць сабою ўзоры царкоўнага красамоўя таго часу. Яго казанні
і павучанні створаны на асновах візантыйскай рыторыкі. Сучаснікі далі яму назву
Залатавуснага (задоўга да Кірылы жыў выдатны царкоўны аратар, адзін з айцоў
усходняй (праваслаўнай) царквы Іаан (каля 350 – 407 гг.), якога за красамоўства
назвалі Залатавусным). І гэтае найменне з поўным правам застаецца за ім да
нашага часу.
Прадслава-Ефрасіння, князёўна
полацкая, таксама жыла ў ХІІ ст. Яна была ўнучкаю знаёмага нам полацкага
князя-чарадзея Усяслава. Як апавядаюць паданні, яна сваёю прыгажосцю і розумам
стаяла вышэй за ўсіх сваіх сучасніц. Жаніхі шукалі рукі князёўны, але яна
адмаўлялася ісці замуж. Бацькі хацелі аддаць яе замуж прымусам. Дазнаўшыся аб
гэтым, яна цішком пакінула родную сям’ю і ўцякла ў жаночы манастыр, на чале
якога стаяла яе цётка. Калі бацькі даведаліся пра гэта, яны прасілі яе вярнуцца
дадому. Прадслава ж засталася ў манастыры і праз некаторы час прыняла пострыг.
Яшчэ ў доме бацькоў Прадслава любіла ў час адпачынку чытаць кнігі. Чытанне ў
тыя часы было рэдкаю з’явай у грамадстве. Прыняўшы манаства, яна стала
працаваць над перапісваннем кніг. Вакол яе аб’ядноўваліся шматлікія
паслядоўнікі асветы і кніжнасці. Манастыр, у якім жыла і працавала
Прадслава-Ефрасіння, паступова стаў буйным рэлігійным і культурным цэнтрам,
адкуль кнігі разыходзіліся па ўсіх заходніх землях Русі. У сталым узросце
Прадслава здзейсніла паломніцтва ў Палестыну і Ерусалім. Там яна і памерла ў
1173 годзе. Мошчы Ефрасінні Полацкай спачываюць цяпер у пабудаваным ёю
Спаса-Ефрасіннеўскім манастыры, які часткова захаваўся да нашых дзён.
З імем полацкай князёўны звязаны
такі помнік гісторыі і культуры, як крыж Ефрасінні Полацкай, створаны мясцовым
майстрам Лазарам Богшам у 1161 г. Яго асновай з’яўлялася кіпарысавае дрэва.
Зверху і знізу дрэва закрывалі залатыя пласціны (усяго 21), аздобленыя
каштоўнымі камянямі, арнаментальнымі кампазіцыямі і абразкамі, якія былі
выкананы ў тэхніцы перагародкавай эмалі. Па майстэрстве выканання твор Лазара
Богшы не саступаў лепшым візантыйскім узорам, вырабленым у гэтай найтанчэйшай
тэхніцы. Шасціканцовы крыж меў вышыню каля 52 см, пасярэдзіне ў 5 квадратных
падпісаных гнёздах знаходзіліся рэліквіі. Яго бакі былі абкладзены срэбнымі з
пазалотаю пласцінамі, выкананымі ў тэхніцы ціснення. Крыж быў абведзены шнурком
перлаў.
Крыж Ефрасінні Полацкай
з’яўляецца не толькі выдатным творам дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, але і
каштоўным помнікам старажытнабеларускага пісьменства. Зробленыя на крыжы
надпісы ўмоўна падзяляюць на дзве часткі. У першай частцы паведамляецца аб
годзе стварэння святыні, кошце матэрыялаў і працы, у другой жа запісаны праклён
таму, хто знясе крыж са Спаскай царквы, якой падаравала яго Ефрасіння.
Няпросты лёс напаткаў крыж
Ефрасінні Полацкай, шмат разоў змяняў ён уладальнікаў і месцазнаходжанне. Ужо
на мяжы ХІІ–ХІІІ стст. яго вывезлі з Полацка смаленскія князі, у ХVI ст. крыж
ненадоўга трапіў у рукі маскоўскіх князёў, а затым захоўваўся ў Сафійскім
саборы, які належаў уніятам. Пасля скасавання уніі ён быў вернуты ў
Спаса-Ефрасіннеўскую царкву. З 1929 г. крыж знаходзіўся ў Магілёўскім
краязнаўчым музеі. У гады Вялікай Айчыннай вайны крыж знік, і яго
месцазнаходжанне невядома. У 90-я гады брэсцкім майстрам М. Кузьмічом была
зроблена дакладная копія гэтага крыжа.
Вялікае развіццё ў беларускіх
землях атрымала прыкладное мастацтва. Нават звычайныя прадметы з дрэва, косці,
гліны, металу ўпрыгожваліся разьбою, інкрустацыяй. Своеасаблівая ў гэтым сэнсе
прыгажосць керамікі ХІ–ХІІІ стст. У ёй мы не знойдзем яскравасці маляўнічых
спалучэнняў эмалі, пераліваў сонечнага спектра шкла. Яе прыгажосць выяўлялася ў
строгасці і стрыманасці каляровых гучанняў, у шурпатасці, аксамітнасці груба
зробленай фактуры.
Трохі іншы характар мелі
прадметы, прызначаныя для феадальнай арыстакратыі, заможных гараджан. Яны часта
ўпрыгожваліся выявамі фантастычных звяроў і птушак, выкананымі ў асаблівай
манеры – “звярыным стылі”. Любімымі сюжэтамі старажытнарускага прыкладнога
мастацтва былі геральдычныя львы. Узорамі тонкай разьбы па каменю і косці
з’яўляюцца шахматныя фігуркі, знойдзеныя ў Гродне і Ваўкавыску.
Пра высокае мастацкае майстэрства
тагачасных умельцаў гавораць прадметы хрысціянскага культу. Сярод іх вылучаюцца
найтанчэйшай мастацкай разьбой абразкі з шэрага шыферу, знойдзеныя ў час
раскопак на гарадзішчы Мінска. Адзін з гэтых абразкоў выяўляе ўшанаваных у
старажытнасці святых у поўны рост з фігураю Хрыста ў верхняй частцы. Твары і
ўсё аблічча святых у многім нагадваюць нам беларускіх сялян.
Для стварэння прадметаў хатняга
побыту, зброі, прылад працы і ўпрыгожванняў выкарыстоўваліся розныя металы:
жалеза, бронза, медзь, срэбра, золата. Тэхніка іх апрацоўкі ў ХІ–ХІІІ стст.
дасягнула высокага ўзроўню. У беларускіх гарадах былі распаўсюджаны амаль усе
вядомыя ў Еўропе тэхнічныя спосабы апрацоўкі металаў: плаўка, ліццё, коўка,
залачэнне дроту, гравіраванне, упрыгожванне металічных вырабаў эмаллю,
чарненнем.
Такім чынам, багатая, яскравая і
шматгранная культура беларускіх зямель у ІХ–ХІІІ стст. стаяла ў шэрагу
перадавых культур свайго часу, была часткай усходнеславянскай культуры.
Вывад: Да увядзення хрысціянства 
станоўчай асткай культуры  беларускіх зямель з’яўлялася вусная народная
творчасць, але калі пачалі будавацца цэрквы у культуры з’явілась пісменнасць.
Пры цэквах адкрывацца цэркоўна-прыходскія школы. Перакладаліся і перапісваліся
кнігі, ствараліся бібліятэкі. Вялікі уклад у асвету  унеслі Е.Полацкая, К.Тураўскі, К.Смаляціч.
Літаратура
1. Гісторыя Беларусі: У2 ч Ч.1.-Мн.2000.
2. Энцыклапедыя гісторыі беларусі: У 6 т.
Т.1-6.-Мн.,1991-2001.
3. Інфармацыйны партал www.stomatologia.by.
4. Інфармацыйны партал library.by.